فشار انسان بر آب زيرزميني نه تنها بطور كمي و با برداشته بيرويه از مخازن آب زيرزميني وارد مي شود بلكه انسان با سهل انگاري زيادي اقدام به آلودگي سریع آبهای زیرزمینی نموده است.  متاسفانه امروزه در اغلب كشورها توسعه صنعتي بدون لحاظ نكات زيست محيطي انجام مي شود و بدين دليل سفرهاي آب زيرزميني هرروز آلوده ترمي شود. جالب اينجاست كه اتكاء آب شرب انسان نيز در كشور چون ايران بر آبهاي زيرزميني است. دفن انواع زباله هاي شهري، بيمارستاني، راديواكتيو، شيميائي و ... در نزديكي  مخازی زیرزمینی به درون سفره‌های آبهای زیرزمینی از جمله اينگونه اشتباههاي نابخشودني است. علاوه بر تراوش اين آلاینده‌ها  از محل‌های دفن زباله یا سیستم های فاضلاب، آبهای زیرزمینی از طریق زهاب حاصله از مزارع کشاورزی کود داده شده و مناطق صنعتی نيز آلوده می‌شوند. در مناطق مسكوني شهروندان با ریختن مواد شیمیایی به داخل فاضلاب یا روی زمین ، آبهای زیرزمینی را آلوده می‌کنند.

در اوایل قرن بیستم ، از کل مصارف آب در جهان ، حدود 5% در بخش صنایع مصرف می شد. هم اکنون این رقم حدود 20 درصد افزوده شده است. در ایران فقط 5% از کل مصرف آب مربوط به بخش صنعت می باشد. ولي متاسفانه تكنولوژي تصويه آب يا وجود ندارد و يا بسيار ضعيف است. لذا معمولا پساب اين صنايع واقعاً خطرناك است آلودگی شیمیایی و میکروبی و یا گرمای دارد و اكثر اوقات بطريقي به آب زيرزميني راه پيدا می کند. 

در مناطق نفت خيز  ايران و مناطق اطاف پالايشگاهها مشكل توسعه بطور جدي تري مطرح مي شود. خبرنگار راديو آلمان سال 1384گزارشي از اين موضوع تهيه كرده كه جدا از مسائل سياسي اهميت علمي خاصي از ديدگاه مسائل آب دارد:

"نفت و آب هر دو ماده اى حياتى هستد و هر كدام جداگانه، چه بطور مستقيم و چه بطور غيرمستقيم نقشى مهم در زندگى روزمره بازى ميكنند. مشكل زمانى پديد ميايد كه نفت پا به حريم آب گذارد و آن را آلوده كند. آلودگیهایی که پالایشگاه تهران در جنوب این شهر به وجود آورده چنان است که مدیر عامل پالایشگاه ۲۲ آبان اعلام کرد شناسایی راههای نشت در خارج از پالایشگاه تا اواخر امسال طول خواهد کشید. با این حال مدیرعامل حاضر نیست جریمه‌ ۲۳ میلیاردي تومانی سازمان محیط زیست را بپذیرد.

کار آلودگی‌هایی که پالایشگاه تهران در جنوب این شهر به وجود آورده از زمزمه و شایعه گذشته و مدتهاست در روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها نیز مطرح است. فاجعه‌ی آلودگی زیست‌محیطی چنان ابعادی یافته که انکارش ناممکن و اکنون بحث بیشتر بر سر میزان الودگی، مسئولان آن و کارهای انجام شده برای رفع آن است. تلویزیون جمهوری اسلامی ايران نیز اخیرا گزارشی از زتدگی مردم اسماعیل‌آباد، یکی از آسیب‌دیده‌ترین روستاهای جنوب تهران، تهیه و پخش کرده است. ظاهرا سال گذشته نیز چنین گزارشی پخش شده بود. در این گزارش، زارعی آب چاه را روی زمین می‌ریزد و کبریت می‌کشد تا این به اصطلاح آب مقابل چشم بینندگان بهت‌زده گر بگیرد! آلودگی آب و هوای این منطقه آشکارتر از آن است که بتوان پنهانش کرد. کافی است سری به روستاهای اطراف پالایشگاه تهران بزنیم تا همه جا بوی گاز و رد نفت را استشمام کنیم و ببینیم. بیماری‌های پوستی، تنفسی و گوارشی از شایع‌ترین بیماری‌های ناشی از این آلودگی است، اما تاثیر مخرب این ضایعه، به گفته‌ی متخصصان، بسیار عمیق‌تر و وسیع‌تر است و این فاجعه نه تازه آغاز شده و نه به اسماعیل‌آباد محدود می‌شود........

اراضی اطراف پالایشگاه از مرغوب‌ترین زمین‌های کشاورزی منطقه محسوب می‌شد که بخش بزرگی از نیازهای مردم تهران را نیز برآورده می‌کرد. اکنون بیش ازصدها هکتار از اراضی حاصل‌خیز این منطقه غیرقابل استفاده و آلوده است. بنا به نوشته‌ی روزنامه‌ی آسیا [24 مرداد 1384] «آخرین گزارش‌ها حاكی از نفوذ یك میلیون و ۴۴۰ هزار متر مكعب مواد نفتی به ارتفاع متوسط ۵/۱ تا ۷ متر بر روی سفره آب‌های زیر زمینی پالایشگاه تهران طی سال‌های گذشته است» عباس کاظمی مدیرعامل پالایشگاه اواخر مهرماه خبر داد که طی یک ماه ۶۰ هزار بشکه نفت از خاک‌های آلوده‌ی منطقه جدا شده است.» دیده‌بانان زمین در همین ارتباط، سال ۸۳ اعلام کرد «روزانه حدود دو تانكر روغن و نفت از آب قنات جدا می شود... [اما] باید توجه داشت روغن و نفت جدا شده جای زیاد دوری نمی‌رود بلكه در حوضچه‌های بالادست اراضی كشاورزی تخلیه شده و مجدداً وارد منابع آب زیرزمینی می‌شود..»!!!!!!!!!!!....... "

همچنين نگاه كنيد به: