در مدل برداري موقعيت هر عارضه با يكسري مختصات Xو Y مشخص مي شود. علاوه بر موقعيت عارضه مفهوم عارضه نيز با يك برچسب تعيين مي شود. سه نوع متداول نقشه هاي برداري عبارتند از

• نقشه هاي نقطه اي يا Points:اين نقشه ها مواردي چون مختصات چاهها، ايستگاههاي هواشناسي، نقاط نمونه برداري شده و ... را شامل مي شوند و با يك زوج عدد (X,Y) مشخص مي شوند. خود عارضه نيز يك كد بعنوان برچسب مي گيرد.

• نقشه هاي خطي يا Segments: اين نقشه ها با مختصات نقاط آغازين، انتهائي و بينابين (اصطلاحاً ورتكس) مشخص مي شوند. هر خط يا سگمنت نيز يك كد بعنوان برچسب مي گيرد.

• نقشه هاي پلي گون يا Polygons: اين نقشه از طريق خط محاط بر سطح يا همان مرز مشخص مي شوند. پلي گونها سطوح بسته اي را تشكيل مي دهند كه مرز بيروني آنها از يك نقطه شروع شده و به همان نقطه برمي گردد. هر پلي گون يك كد يا برچسب مي گيرد كه مشخص كننده سطوحي چون جنگل، درياچه و ... مي باشد.

اغلب داده هاي برداري از ورود مستقيم توسط كاربر، رقومي سازي و يا Import از ساير نرم افزارها يا GPS ايجاد مي شوند. اين داده ها قابل تبديل به مدل رستري هستند. از مزاياي اين مدل داده اي حجم كم اشغال شده بوسيله حافظه است.